Co będzie dalej…?

 

Właśnie sprawdziłam – ostatni wpis powstał 1. kwietnia 2020 roku! Zgadza się, to ponad rok temu! Nawet mnie to zaskoczyło!

W tym czasie zbierałam się do napisania czegoś kilkanaście milionów razy. Ale najpierw bałam się to zrobić, ponieważ okazało się, że jestem w ciąży. Czego się bałam? Tego, że nie jestem w stanie napisać czegokolwiek, nie wspominając o tym. A dlaczego nie chciałam o tym pisać? Ponieważ była to ciąża z pogranicza cudu i braku zdrowego rozsądku :P To wszystko wiązało się z ryzykiem, o jakim nie chciałam nawet myśleć, a już tym bardziej pisać.

Większość z Was wie, że ilość moich chorób zwala z nóg każdego nowo napotkanego lekarza, więc jak to podsumowała moja Pani Ginekolog – już na dzień dobry miałyśmy wszystko, co tylko może pójść nie tak podczas ciąży. Tym właśnie można wyjaśnić brak zdrowego rozsądku.

A dlaczego cud? Ano dlatego, że pomimo całokształtu mojego zdrowia, starałam się o tę ciążę dobre 8 lat. Przepłakałam tysiąc nocy, kiedy dowiadywałam się, że ktoś z rodziny czy przyjaciół będzie miał dziecko (równocześnie bardzo się z nimi ciesząc!), kiedy widziałam na ulicy kobiety z wózkami, kiedy słyszałam, że „lepiej to byście sobie dzidziusia sprawili, zamiast niańczyć te koty tylko”. Więc kiedy nastał dzień, w którym zobaczyłam na teście dwie kreski – nieopisana radość mieszała się z przerażeniem.

Idusia zrobiła nam niespodziankę na Dzień Matki, kiedy to dowiedzieliśmy się o jej istnieniu <3 Była romantyczna już od pierwszych swoich dni :D Wtedy zmieniło się wszystko.

Zmiany dotyczyły również mojej pracy. Jako że pandemia nie sprzyjała zupełnie sprzedaży rękodzieła, postanowiłam skupić się na drugiej mojej działalności – na BHP. Pracowałam prawie do samego końca, bo ostatnie szkolenie prowadziłam 4 dni przed porodem :P Ale w związku z tym nie było tematów rękodzielniczych, którymi mogłabym się z Wami podzielić na blogu, omijając szerokim łukiem temat ciąży :P

Praca do ostatnich dni przed porodem brzmi dobrze, ale wcale tak dobrze nie było. Ostatnie chwile to straszny ból i strach, który mi towarzyszył. Ponieważ nie był to 9. miesiąc, to nie był nawet 8. miesiąc…

Urodziłam w 30. tygodniu, a idąc w tamtą niedzielę ze skurczami na szpitalną izbę przyjęć do samego końca nie wierzyłam, że już wtedy urodzę. Bolał mnie brzuch, ale czułam ruchy Idki. Wychodząc z domu miałam w miarę dobre ciśnienie, zakładałam więc, że pewnie podadzą mi sterydy na wszelki wypadek i pewnie jakieś kroplówki z magnezem na powstrzymanie skurczów. No i byłam przygotowana, że już raczej będę leżeć do końca.

Na oddziale już się okazało, że moje ciśnienie szybuje w zastraszającym tempie w górę, a jak tylko przyszły wyniki z laboratorium, usłyszałam wiadomość zwalającą mnie z nóg. Cięcie i to zaraz, do rana nie będzie kogo ratować. Wszystko potem potoczyło się jakby obok mnie, mechanicznie robiłam wszystko, co mi kazano, a cały czas z oczu płynęły mi łzy strachu, strachu o Idę. Wiem, że wielu ludzi podchodzi do wcześniaków, jak do mniejszych noworodków, ale że jestem Matką Chrzestną wcześniaczki, zgłębiałam temat i wiedziałam, ile rzeczy może pójść nie tak. To ta wiedza przerażała mnie najbardziej.

Jak się okazało Ida była jednak silniejsza niż się wszyscy spodziewaliśmy i walczyła o swoje jeszcze przed urodzeniem ;) Swoją drogą dalej walczy, a jak coś jest nie po jej myśli, to za każdym razem przekonuje mnie, że naprawdę nie wiem, jak głośno dzieci mogą krzyczeć :P

Ale ja nie o tym – wpis miał być wesoły i jednak chociaż trochę w temacie rękodzielniczo-roboczym :P

No więc jeśli chodzi o pracę – to teraz mogę już tylko o niej pomarzyć (tak - pomarzyć, wiem, że marzenie o pracy brzmi nieco abstrakcyjnie, ale zapewne ci, którzy dzieci posiadają, wiedzą o czym mówię :P).

Ponieważ Idosław pięknie śpi w nocy, to w dzień już prawie tego nie robi :P Są co prawda turbodrzemki, ale one są naprawdę turbo. Chociaż to właśnie dzięki nim jeszcze nie umarłam z głodu i brudu :P Ale nie pozostaje już czasu na rękodzieło…

Podziwiam matki, które zaczynają się zajmować pracami handmade, kiedy są na „urlopie” macierzyńskim i naprawdę bardzo chciałabym wiedzieć, jak one to robią :O Bo wydaje mi się, że mogłoby to być jedynie możliwe po całkowitym wyzbyciu się potrzeby jakiegokolwiek snu…

No i tu rodzi się kolejny problem… Albowiem po takiej przerwie, nawet gdybym wydobyła z głębokich podziemi supermoce i czas na tworzenie, to ja szczerze wątpię, że miałabym jakichkolwiek klientów. No więc zaczynam (bardzo powoli, ale jednak) zbliżać się do dylematu, co dalej z moim zawodowym życiem, bo ta formalna przerwa macierzyńska w końcu ostatecznie i nieubłagalnie się skończy.

Mam ciągle jednak nadzieję, że w tak zwanym międzyczasie coś mnie zainspiruje i wymyślę super biznesplan na swoje rękodzieło. Bo tak szczerze mówiąc, jak tak patrzę na nie z aktualnej perspektywy, to widzę, jak chaotyczne to wszystko było. Ale ciągle jednak bardzo bym nie chciała się tak totalnie i ostatecznie z nim żegnać. Może ktoś z Was mi podeśle jakąś inspirację. A może nadzieję się gdzieś na takową sama.

A póki co - nie wiem. Nie wiem. Tak bardzo nie wiem, co będzie dalej, jak jeszcze nigdy...