Jak śmiesz szyć maseczki za pieniądze?!

„Maseczkowy lincz” - to mnie dzisiaj spotkało. Ale zacznijmy od początku…

Czasy ostatnio trudne. Dla wszystkich. Ja już rozmawiam z moimi kotami i zaczyna mnie martwić to, że czuję, iż lada chwila zaczną mi odpowiadać.

Przesłanie #zostańwdomu wzięliśmy sobie w naszym małym gospodarstwie domowym do serca i rzeczywiście nikogo nie odwiedzamy, a jedyne momenty, kiedy widzimy innych ludzi, to podstawowe zakupy w sklepie lub aptece, czy też przypadkowi przechodnie spotkani w oddali na spacerze.

Ja już dostaję szajby, a pamiętacie chyba, że jestem mega wybitnym introwertykiem. Okazuje się bowiem, że nawet mi brakuje już kontaktów międzyludzkich! Ale ponieważ określenie „choroby współistniejące”, w zestawieniu z moimi wszystkimi choróbskami, wywołuje we mnie dreszcz grozy, to siedzę w tym mieszkaniu i… no właśnie - wcale nie „nicnierobię”.

Szyję bowiem maseczki. Jestem wolontariuszem w przedsięwzięciu #maseczkidlałańcuta. Oznacza to, że z powierzonych przez darczyńców materiałów szyję maseczki dla lekarzy, ratowników medycznych i wszystkich innych, którzy teraz ich bardzo potrzebują, a nie mogą liczyć na nie z innych źródeł. Szyję je za darmo. Tak po prostu, bo umiem, bo chcę się na coś przydać, po prostu - bo mogę. I nie, nie chcę się tym chwalić, ale dzisiejsza fala hejtu, która spotkała mnie w internetach, zmusiła mnie wewnętrznie do powstania tego wpisu…

Oprócz tego, że szyję maseczki charytatywnie, to ze swoich resztek materiałowych postanowiłam szyć maseczki również dla tych potrzebujących, którzy chcieliby je zakupić. I tak, biorę za to pieniądze. I dokładnie to, jak się dziś dowiedziałam, jest największą zbrodnią, jaką śmiałam popełnić.

Nieopatrznie, nieświadoma gorzkich konsekwencji, wstawiłam dziś swoje ogłoszenie na jedną z rzeszowskich grup sprzedażowych. Skoro tyle osób dopytuje tam, czy ktoś nie wie, gdzie można zaopatrzyć się w maseczki ochronne, pomyślałam, że wyjdę naprzeciw tym potrzebom. O jakaż była moja bezmyślność…

Dosłownie dwie minuty minęły od momentu opublikowania ogłoszenia, do kilkunastu komentarzy, z których się dowiedziałam, że „wyprodukowanie” takiej maseczki kosztuje najwyżej 5 zł, a ja chcę za nie „kokosy”, że „chcę się dorobić, na ludzkiej krzywdzie”, że „żeruję na ludziach, bojących się koronawirusa”, że „powinnam się wstydzić i zapitalać z szyciem charytatywnie, a nie za kasiorę” i że „wstyd w społeczeństwie za takich ludzi” jak ja (*pisownia poprawiona gramatycznie i ortograficznie).

Moje oczy przyjęły wymiar pięciozłotówek, kiedy to wszystko czytałam… Mój pierwszy odruch, to chęć zaatakowania komentujących w stylu „Ej! Ale jak? Szyję przecież też charytatywnie...”, ale po chwili stwierdziłam, że moja podupadła psychika nie ma sił mieszać się w bluzgi internetowe i po prostu usunęłam posta… Wiem, że to jak ucieczka, ale doszłam do wniosku, że dyskusja w tym temacie nie ma sensu, bo skoro ktoś, nie znając okoliczności, rzuca błotem, to raczej mało go obchodzi, jaka jest prawda.

Jestem z siebie dumna, bo rzadko takie sytuacje spływają po mnie, jak po kaczce, a tym razem tak było. Stwierdziłam, że po prostu będę robić swoje, a każdemu wolno myśleć, co mu się żywnie podoba. Pozostały jednak przemyślenia…

Po pierwsze warto nauczyć się niczego z góry nie osądzać. Bo nigdy nie wiemy, jaka osoba jest z drugiej strony, co ona robi, jak wygląda jej życie.

Po drugie warto nie oceniać. Nie wiemy, jakie ktoś ma potrzeby i z jakimi problemami się zmaga. Za szycie maseczek chciałabym zarobić cokolwiek, bo w aktualnych okolicznościach nie mam szans liczyć, że ktokolwiek pomyśli o kupowaniu rękodzieła, z którego żyłam do tej pory. Dlatego wykorzystałam swoje umiejętności i przerzuciłam się na szycie maseczek zamiast poduszek. Jeśli ktoś nie chce, niech nie kupuje. Przecież ja nikogo do tego nie zmuszam. Za materiały też musiałam zapłacić, a niestety nie prowadzę 200-osobowej szwalni, żeby „wyprodukowanie” takiej maseczki kosztowało mnie 5 zł. Szyję je sama, na starej maszynie, tak jak umiem. A odbiorca chce to kupuje, nie chce, to nie kupuje. Dla mnie to jest proste…

I po trzecie w końcu - przykre jest to, że do wpisywania takich komentarzy natychmiast po opublikowaniu znalazło się 12 osób online, a nam ciągle brakuje ludzi, którzy szyliby te maseczki, bo zapotrzebowanie przekracza możliwości przerobowe. Ale oczywiście łatwiej jest zmieszać z błotem kogoś, kto stara się robić cokolwiek, niż samemu zakasać rękawy i wziąć się do roboty. Nie wiem, być może pisały to osoby, które szyją maseczki dniami i nocami i czują się niesprawiedliwie, ale sama nie wiem, czy tacy ludzie po pierwsze mieliby czas na siedzenie na grupach facebookowych, a po drugie, czy byliby zdolni do takich słów :(

Ja w każdym razie podwijam swoje rękawy i wracam do maszyny. A Wy #zostańciewdomu, bądźcie zdrowi i życzliwi dla siebie nawzajem <3